Ανορεκτικά Όνειρα - Κίκκα Ουζουνίδου

" Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, πάντα θα κυνηγάς ανθρώπους που ούτε αυτοί σε αγαπούν. - Μ.Hale " Πόση σοφία υπάρχει πίσω από αυτή τη φράση! Αν κοιτάξουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, θα καταλάβουμε την σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας... Αν έχουμε μέσα μας ενοχή, συνήθως επιλέγουμε κάποιον που μας φορτώνει με λάθη.. Αν έχουμε μέσα μας ανασφάλειες, συνήθως επιλέγουμε αυτόν που θα μας κάνει να νιώθουμε καθημερινά κατώτεροι... Αν έχουμε μέσα μας υπερβολική ανοχή, συνήθως επιλέγουμε κάποιον που μας εκμεταλλεύεται... Η κακή σχέση με το μέσα μας, μας οδηγεί υποσυνείδητα στο να κάνουμε συναισθηματικές εκπτώσεις! Μας κάνει να νομίζουμε πως μπορούμε ή αξίζουμε να υπομένουμε άσχημες καταστάσεις! Και ξαφνικά η ζωή μας γίνεται φυλακή από την οποία δύσκολα πια μπορούμε να αποδράσουμε... Αν όμως έχουμε αγάπη και αυτοσεβασμό, τότε συνήθως επιλέγουμε εκείνον τον άνθρωπο, που θα βγάλει στην επιφάνεια τα καλύτερά μας κομμάτια! Επιλέγουμε εκείνον που θα μας συμπληρώσει και θα

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο από το παιχνίδι! Αν οι άνθρωποι δεν σταματούσαμε να παίζουμε, θα υπήρχε λιγότερη κακία γύρω μας. Λιγότερη συννεφιά και μελαγχολία... Λιγότερος χώρος για καυγάδες και μίση... Το παιχνίδι ενώνει αντίθετους κόσμους! Δίνει ζωή, μοιράζει χαμόγελα, σου διατηρεί την αθωότητα, σε κάνει να αναπνέεις φρέσκο οξυγόνο! Μα σταματήσαμε οι άνθρωποι να παίζουμε, γιατί μας είπαν πως μεγαλώσαμε... Και γέμισε η ζωή μας με άγχος, γίναμε νευρικοί, απότομοι, θλιμμένοι και σπάνια ειλικρινά χαμογελαστοί... Και κάπως έτσι χάσαμε το νόημα και αφήσαμε τη ζωή να μετρά μέρες και όχι στιγμές... Οι πιο ευτυχισμένες μας αναμνήσεις, οι πιο ανάλαφρες από τα βάρη της καθημερινότητας, ήταν όταν παίζαμε! Σκεφτείτε τις στιγμές εκείνες και θα δείτε μόνο χαρά γύρω και μέσα σας! Εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω! Αρνούμαι να διώξω το παιδάκι που ζει μέσα μου! Και πάντα οι αγαπημένοι μου φίλοι θα είναι τα παιδιά! Γιατί αυτά συγχωρούν, δεν παρεξηγούν, χαρίζουν ζωντάνια και μας θυμίζουν,

Για κάθε παιδί που υποφέρει, δεν φταίνε μόνο οι γονείς του! Είναι εξίσου υπεύθυνοι οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, οι γείτονες, η κοινωνία ολόκληρη! Όλοι όσοι γνωρίζουν και σιωπούν! Και σιωπούν... για μην "μπλέξουν" για να μην "ανακατευτούν..." Όλοι γνωρίζουμε και από μία τέτοια περίπτωση, για την οποία δεν κάναμε τίποτα, για να μην ταράξουμε την καθημερινότητά μας ή από φόβο και δισταγμό ή απλώς απ ό αναβλητικότητα... Για κάθε παιδί που μεγαλώνει με ακατάλληλους γονείς, έχουμε χρέος να μην το αγνοούμε! Να μην το προσπερνάμε! Έχουμε χρέος να κάνουμε όλα όσα περνάνε από το χέρι μας, για να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Πρέπει να παρατηρούμε καλύτερα τα μοναχικά, τα ντροπαλά και τα επιθετικά παιδιά, γιατί συνήθως από πίσω τους βρίσκεται μια θλιμμένη ιστορία, για την οποία τα ίδια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα... Και να θυμόμαστε πάντα... πως για κάθε παιδί που κλαίει με πόνο ψυχής, ακόμα και σιωπηλά, μας χρεώνεται η μέγιστη αποτυχία... #ΑνορεκτικάΌνειρ

Θέλω να αλλάξει ο κόσμος! Πόσο συχνά το λέμε και πόσο σπάνια κάνουμε κάτι για αυτό! Η γη μας γέμισε σκουπίδια, αλλά δεν ήταν η δική μου γόπα αυτή που λέρωσε! Οι κόρνες ενοχλούν τον κόσμο, όμως η δική μου ήταν απαραίτητη! Τα αδέσποτα πεινάνε, αλλά όχι επειδή εγώ προσπέρασα το αδύναμο ζώο! Αυτό το παιδί υποφέρει και κανείς δεν ενδιαφέρεται, αλλά κι εγώ τι θα μπορούσα να κάνω! Οι άνθρωποι ψηφίζουμε με συμφέροντα, αλλά και τι θα αλλάξει η δική μου ψήφος! Τα νοσοκομεία χρειάζονται αίμα, αλλά δεν είναι η δική μου φιάλη αυτή που λείπει! Παντού υπάρχει βία, αλλά εγώ τα νεύρα μου πρέπει να τα εκτονώσω! Ο γείτονάς μου είναι φτωχός, αλλά το δικό μου ευρώ δεν θα τον κάνει πλούσιο! Απαιτώ αξιοκρατία, αλλά εκλιπαρώ τον γνωστό μου να με βοηθήσει! Και κάπως έτσι δεν θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος μας... Γιατί η προσπάθεια είναι ατομική, όμως όλοι έχουμε άρνηση να την κάνουμε! Ο κόσμος αυτός θα αλλάξει... Όταν την γόπα μας την σβήσουμε στο τασάκι... Όταν νιώσουμε πως και η δική μας κόρνα θα ξ

Μαμά! Θέλω να μ'αγαπάς και να μου το δείχνεις! Να μην μου φωνάζεις! Να μην φωνάζεις ούτε με τον μπαμπά μου! Να μου δίνεις χρόνο να μαθαίνω ακόμα και τις φορές που δυσκολεύομαι! Να μην με κρίνεις για όσα δεν καταφέρνω με την πρώτη! Να μην με γεμίζεις με δικές σου φοβίες, γιατί μεγαλώνοντας θα κουβαλάω τις δικές μου, αλλά και τις δικές σου μαζί και θα είναι αφόρητο! Να μ' αγκαλιάζεις πιο συχνά για να μου φεύγουν οι ανασφάλειες! Να μου δίνεις θάρρος εκεί που φοβάμαι! Να μη με τιμωρείς αλλά να μου εξηγείς! Να μου λες πως είσαι περήφανη για μένα, ακόμα και αν δεν το πιστεύεις, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να γίνω καλύτερη! Μαμά! Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη γιατί όταν είσαι θλιμμένη νομίζω πως φταίω εγώ! Θέλω να μην μαλώνεις με τον μπαμπά, γιατί πάλι νομίζω πως φταίω εγώ! Να μου μαθαίνεις να μην φοβάμαι το σκοτάδι και όχι να μου κλείνεις τα φώτα για τιμωρία. Μαμά έχει δράκους στο σκοτάδι και όταν μεγαλώσω θα συνεχίσω να τους φοβάμαι... Να με ηρεμείς όταν χτυπάω και όχι να μου

Μπούλινγκ... Πάντα υπήρχε, απλώς πια του έδωσαν ταυτότητα... Ήταν τα παιδάκια εκείνα που είχαν στο σχολείο σκυμμένο το κεφάλι τους... Που στο διάλειμμα ήταν μόνα τους, χωρίς φίλους, παραγκωνισμένα... Τα παιδιά εκείνα που είχαν πάνω τους ντροπή, για τα φτωχά ίσως ρούχα τους ή για την αργή τους μάθηση... Τα ξεχώριζες από μακριά, γιατί η θλίψη τους ήταν τρομακτικά έντονη... Δεν υπάρχει κακό παιδί! Υπάρχει μόνο κακός ενήλικας! Τα παιδιά είναι ζυμαράκια και γίνονται όπως τα πλάσουμε. Μαθαίνουν αυτά που τα διδάσκουμε και νιώθουν κενό από αυτά που τα στερούμε... Αν δεν τα μάθουμε σεβασμό, πως θα τον δείξουν; Αν δεν τα δώσουμε αγάπη, πως θα αγαπήσουν; Αν δεν τα συμπεριφερθούμε με ηρεμία, πως θα μάθουν να έχουν κατανόηση; Δεν πρέπει να προσπερνάμε τα παιδιά που βιώνουν μπούλινγκ! Δεν πρέπει να προσπερνάμε όμως ούτε τα παιδιά που κάνουν μπούλινγκ! Γιατί και τα δύο είναι δυστυχισμένα πλάσματα και χρειάζονται εξίσου την προσοχή μας... Τα πρώτα για να πιστέψουν στον εαυτό τους και τα δεύτ

-Όταν όλα φαίνονται να είναι εναντίον σου, θυμήσου ότι το αεροπλάνο απογειώνεται κόντρα στον άνεμο – Henry Ford Ζούμε μία τέτοια περίοδο... Που όλα μοιάζουν εναντίον μας! Φόβος και ανασφάλεια όχι για το αύριο, αλλά για το σήμερα... Σε κάθε μαυρίλα έμαθα να κοιτάω την πλευρά με το περισσότερο φως. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει, το πείσμα μου με κάνει να μην σταματώ να το αναζητώ... Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο, ας αναζητήσουμε όλοι μας τα θετικά της! Ας νοιαστεί ο ένας περισσότερο για τον άλλον! Ας χαρούμε με πράγματα πιο απλά! Ας απαλλαγούμε από το άγχος και το θόρυβο της καθημερινότητας! Ας διαβάσουμε ένα βιβλίο! Ας έρθουμε πιο κοντά με τα παιδιά μας! Είναι μια περίοδος που μπορούμε να τους δώσουμε χρήσιμες συμβουλές! Να παίξουμε μαζί τους, να μοιραστούμε περισσότερο χρόνο! Χρόνος που η καθημερινότητα τους τον αφαιρεί... Πάνω από όλα όμως, να τα μάθουμε πως δεν πρέπει να απελπίζονται και αυτό θα γίνει μόνο, αν παραμείνουμε εμείς αισιόδοξοι! #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου

Φόβος...  Ένα συναίσθημα που σε καθηλώνει, σε ακινητοποιεί, σου παγώνει την σκέψη και τελικά σε κάνει δειλό και μελαγχολικό...  Σε κρατάει στο ίδιο σημείο αγκυλωμένο, μη μπορώντας να κάνεις βήμα μπρος... Οι άνθρωποι με φόβο δεν ονειρεύονται, δεν προσπαθούν, δεν ελπίζουν, δεν αγωνίζονται! Απλώς αποδέχονται...  Τον κακό σύντροφο, το κακό αφεντικό, τον κακό γείτονα, το κακό γύρω τους ...  Να μαθαίνουμε τα παιδιά μας να έχουν θάρρος, γιατί είναι το καλύτερο εφόδιο που μπορούν να κρατούν στα χέρια τους!  Γιατί το θάρρος σε κάνει να διεκδικείς, να τολμάς, να ρισκάρεις, να μην εγκαταλείπεις και τελικά να ζεις ελεύθερος μακριά από κάθε φόβο!  #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου Αποκτήστε το βιβλίο μου "Ανορεκτικά Όνειρα" στέλνοντας μου απλά ένα μήνυμα στη σελίδα μου στο Facebook!

"Κανείς δεν τυφλώθηκε βλέποντας την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων" Όλοι έχουμε τα σκοτάδια μας... Τα τραύματά μας... Μικρά, μεγάλα, δεν έχει σημασία, γιατί τα συναισθήματα είναι πάντα ίδια... Πως να μετρήσεις άλλωστε τον πόνο, την μοναξιά, την απόρριψη, το τραύμα, την απογοήτευση... Καθημερινά γύρω μας άνθρωποι σκοτεινοί, δίχως χαμόγελο στα χείλη....Δυσαρεστημένοι με τη ζωή και με τα όσα δεν έχουν... Μια γκρίνια για όλα. Για το σήμερα, το χθες, το αύριο... Σπάνια θα βρούμε στον δρόμο μας άνθρωπο θετικό! Να το λέει η καρδιά του, να παλεύει, να πέφτει και με πείσμα να σηκώνεται δίχως παράπονο! Μήπως και αυτοί δεν έχουν τα ίδια προβλήματα; Μήπως και αυτοί δεν έχουν λόγο για να απελπίζονται; Ποιος τάχα κατάφερε στη ζωή όλα όσα ήθελε; Ποιος τάχα πήρε αγάπη από όλους όσους ήθελε, αφού πάντα υπάρχει κάποιος που μας πρόδωσε! Ποιος τάχα δεν έχει άσχημα να θυμάται, να πονάει... Ναι, η καθημερινότητά μας είναι συνήθως σκοτεινή αλλά ακόμα και τότε, πρέπει να ψάχνουμε την φωτεινή

" Κάθε παιδί γεννιέται από δύο γονείς αλλά το λυπηρό είναι πως μερικές φορές μόνο ο ένας κάνει όλες τις θυσίες..." Μια μάνα πρέπει να καθαρίζει, να μαγειρεύει, να ξενυχτάει, να διαβάζει, να δουλεύει, να ψυχαγωγεί τα παιδιά της, να αρρωσταίνει και να συνεχίζει, να είναι καλή μάνα και καλή σύζυγος... Και μέσα σε όλα αυτά έχει μάθει να ξεχνάει τον εαυτό της γιατί δεν προλαβαίνει! Πως να προλάβει; Και έτσι αυτή η καθημερινή πίεση γίνεται ηφαίστειο και να πως βγαίνουν μετά τα νεύρα, οι φωνές, το ξέσπασμα και καταλήγουν πολλές φορές τα πράγματα να γίνονται ακραία... Αν τις βοηθούσαν λίγο...Αν έπαιρναν λίγο από το φορτίο τους.. Αν φρόντιζαν να τις αφήνουν λίγο χρόνο δικό τους, να πάρουν μια ήρεμη ανάσα...Αν άκουγαν ένα μπράβο για αυτά που προσφέρουν κάθε μέρα ακούραστα... Αν ένιωθαν πως κάποιος είναι εκεί να τρέξει όταν χρειάζεται... Να τις χαϊδέψει με στοργή το βράδυ τα μαλλάκια και να τις δείξει εκτίμηση... Θα υπήρχαν λιγότερες κακές μάνες! Γιατί καμιά μάνα δεν θέλει να

<<Ένα παιδί προσπαθεί να περπατήσει και πέφτει κάτω 50 φορές. Ποτέ δεν λέει όμως αυτό δεν είναι για μένα!>> Νομίζουμε πως μόνο διδάσκουμε στα παιδιά, όμως είναι τόσες οι φορές που μαθαίνουμε από αυτά! Αρκεί να καθίσουμε σε μια γωνιά και να τα παρατηρήσουμε! Έχουν τόσα πολλά να μας πουν... Προσπαθούν να σηκωθούν στα πόδια τους και πέφτουν! Ξανά και ξανά... Και με το ίδιο πείσμα προσπαθούν από την  αρχή. Με την ίδια θέληση παλεύουν όλο και περισσότερο! Ποιο παιδάκι σηκώθηκε με την πρώτη; Κανένα! Όλοι μας σταθήκαμε στα πόδια μας με μεγάλη προσπάθεια γιατί μέσα μας είχαμε πίστη και σιγουριά πως θα τα καταφέρουμε! Και τα καταφέραμε! Και σηκωθήκαμε! Και περπατήσαμε! Και τρέξαμε! Και παίξαμε! Και μόλις μεγαλώσαμε, σταματήσαμε να προσπαθούμε με τον ίδιο ζήλο... Πείσαμε τον εαυτό μας πως τα εμπόδια μπροστά μας δεν ξεπερνιούνται και χάσαμε την πίστη μας...Τη σιγουριά μας! Και πέσαμε και γεμίσαμε δικαιολογίες πως δεν μπορούμε να σηκωθούμε ξανά! Τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε

Δεν είναι πειθαρχημένο ένα παιδί που… είναι αναγκασμένο να μένει μουγκό και ακίνητο. Είναι μηδενισμένο. (Maria Montessori) Συναντώ πολύ συχνά τέτοια παιδάκια και θλίβομαι...΄ Σε κάθε ερώτηση που τα κάνεις, πριν δώσουν την απάντηση, κοιτάνε με άγχος την μαμά τους... Σε ένα πάρτι, είναι τα πιο ντροπαλά και απόμακρα παιδιά... Στο σχολείο σπάνια θα σηκώσουν το χέρι για να πάρουν τον λόγο... Τα βήματά τους είναι ανάλαφρα και φοβικά για να μην ενοχλήσουν τον γείτονα... Το βλέμμα τους γεμάτο από το άγχος της αποδοχής... Θέλουν να πουν "ναι" και λένε "όχι" γιατί νιώθουν πως δεν τους επιτρέπεται... Θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες, να απλώσουν το χέρι σε κάτι, να επιλέξουν τους φίλους που αυτά θέλουν, αλλά χωρίς έγκριση δεν το κάνουν... Και έτσι τα συναισθήματα καταπιέζονται από πολύ πολύ νωρίς και μεγαλώνοντας γίνονται ηφαίστειο! Ένα τέτοιο παιδί ήμουν κι εγώ! Δήθεν πειθαρχημένο, αλλά στην ουσία μουγκό και ακίνητο... Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα! Να έχουν το θά

"Κάθε γυναίκα που θεραπεύει τον εαυτό της, θεραπεύει τα παιδιά των παιδιών της" - L.Graham Τι σπουδαία φράση με βαθιά σημασία... Σκεφτείτε πόσα κουβαλάμε από τους γονείς μας και οι γονείς μας από τους δικούς τους γονείς! Για πόσα πράγματα πονάμε που μας έκαναν, γιατί τα έκαναν και σε εκείνους... Μητέρες που φωνάζουν γιατί γεννήθηκαν σε φασαρίες... Μητέρες χωρίς αυτοεκτίμηση γιατί δεν πήραν ποτέ σεβασμό... Μητέρες με φοβίες γιατί έζησαν στο φόβο... Μητέρες που ανέχονται άσχημες καταστάσεις γιατί έμαθαν να υπομένουν... Μητέρες νευρικές γιατί μεγάλωσαν με άγχος... Μητέρες που σου μεταφέρουν την ενοχή γιατί έμαθαν να φταίνε... Όλα στη ζωή μας είναι αλυσίδα. Ο καθένας κάνει αυτό που του έμαθαν. Θέλει μεγάλη πάλη με τον εαυτό μας για να απαλλαγούμε από τις κακές μας συνήθειες και τα κακά κομμάτια του εαυτού μας. Μεγάλη και καθημερινή πάλη μέχρι το τέλος. Μόνο έτσι μπορεί να σπάσει η αλυσίδα. Μόνο όταν αρνηθούμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας, αυτά που μας έκαναν! #Ανορεκτι

Σε κάποιους η ζωή τα δίνει όλα τόσο απλόχερα κι όμως ζουν μέσα στη θλίψη... Τους χαρίζονται ευλογίες, χωρίς να τις δίνουν τις αξίες που τις πρέπει... Έχουν δεκάδες λουλούδια στον κήπο τους και θυμώνουν με το ένα που τους μαράθηκε... Το χειμώνα έχουν την άνεση να μην κρυώνουν και όμως οι καρδιές τους είναι παγωμένες... Έχουν ανθρώπους γύρω τους και όμως νιώθουν μοναξιά... Και είναι και άλλοι, που τίποτα δεν τους χαρίστηκε και έχουν στον κήπο τους ένα μόνο λουλούδι και για αυτούς είναι ο παράδεισος! Έχουν τα απαραίτητα για να επιβιώνουν και όμως νιώθουν πληρότητα! Κρυώνει το κορμί τους από την παγωνιά μα η καρδιές τους είναι τόσο ζεστές! Έχουν ένα και αυτό το ένα το μοιράζονται με τόση χαρά! Πόσο τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους! Πόσα πολλά έχουν να μας πουν αυτοί οι άνθρωποι και πόσο μεγάλο σεβασμό αξίζουν από όλους εμάς! Αν για λίγο παίρναμε τη ζωή τους, πόση αχαριστία Θεέ μου θα νιώθαμε...Πόση ντροπή! Ευτυχισμένοι είναι τελικά οι άνθρωποι που χαίρονται με αυτά που έχουν κα

Ο καλύτερος τρόπος για να διδάξουμε κάτι στα παιδιά μας, είναι να κάνουμε πράξη αυτά που θέλουμε να μάθουν! Δεν μπορεί να θέλω το παιδί μου να έχει σωστές διατροφικές συνήθειες κι εγώ να έχω λανθασμένες...Να μην καπνίζει κι εγώ να ανάβω το ένα μετά το άλλο... Να θέλω να είναι ευγενικό κι εγώ να μιλάω με αγένεια σε εκείνο και τους γύρω μου...Να είναι ήρεμο κι εγώ να έχω ένταση στο λόγο μου...Να  μην φοβάται κι εγώ να είμαι ένας φοβισμένος άνθρωπος... Να θέλω να έχει μέσα του ευαισθησίες κι εγώ να ζω με εγωισμό...Να είναι στην ώρα του κι εγώ να αναβάλω τις υποχρεώσεις μου...Να είναι χαρούμενο κι εγώ να έχω φίλη την κατάθλιψη... Να θέλω να κρατάει το λόγο του κι εγώ να μην κρατώ τις υποσχέσεις μου...Να είναι θαρραλέο κι εγώ να έχω μέσα μου ντροπή...Να είναι στοργικό κι εγώ να μην το αγκαλιάζω...Να με ακούει κι εγώ να μην το αφήνω να ολοκληρώσει αυτά που λέει... Να θέλω να μην έχει άγχος κι εγώ να ξεφυσάω μέρα νύχτα...Να είναι αισιόδοξο κι εγώ να τα βλέπω όλα μαύρα...Να σέβεται τ

Τι όμορφο να βλέπεις ένα ζευγάρι να πορεύεται με αγάπη... Να γέρνει ο ένας στον ώμο του άλλου, τρυφερά... Να κοιτιούνται οι σύντροφοι με στοργή... Να μιλάει ο ένας στον άλλον με σεβασμό... Να υπάρχει ανάμεσά τους κατανόηση και ο λόγος τους να είναι γλυκός... Αν ήταν έτσι και οι δικοί μου γονείς... Αν ανάμεσά τους υπήρχε αγάπη και σεβασμός... Θα μάθαινα να νιώθω ασφάλεια και σιγουριά σε κάθε μου βήμα! Θα ήξερα πως σε κάθε μου αναποδιά, θα είχα ένα καταφύγιο, αυτό της αγάπης τους! Θα έκανα λιγότερα λάθη, λιγότερες κακές επιλογές και λιγότερα ξεσπάσματα για τα οποία ντρέπομαι! Θα είχα μέσα μου λιγότερο άγχος, λιγότερη ένταση! Θα είχα στην ψυχή μου περισσότερες όμορφες αναμνήσεις από εκείνους να με συντροφεύουν σε κάθε μου δυσκολία! Να αγαπάτε τον σύντροφό σας και να το δείχνετε γλυκά στα παιδιά σας! Να αγκαλιάζεστε καθημερινά μπροστά τους! Όσο αγάπη και αν δείχνετε σε εκείνα, ότι και αν κάνετε για εκείνα, να ξέρετε πως έχει τεράστια σημασία πρώτα από όλα να δείχνετε αγάπη στο σ

Όταν ένα παιδί κλαίει, δυστυχώς χρησιμοποιούμε λέξεις που το πονάμε ακόμα περισσότερο... όπως... -τι κλαις σαν μωρό; -σταμάτα αυτό το κλάμα... -δεν αντέχω το κλάμα σου... -σκάσε πια... -έτσι κάνουν οι άντρες; -αν δεν σταματήσεις θα... Λέξεις που έχουν βγει από τον καθένα μας γιατί κι εμείς τις ακούσαμε ως παιδιά... Για αυτό και πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα! Σήμερα! Τώρα! Όταν ένα παιδί κλαίει, πρέπει να του λέμε... -σε καταλαβαίνω! -σε νιώθω! -εξήγησέ μου τι έγινε! -θα βρούμε μαζί τη λύση! -βγάλτο από μέσα σου καρδούλα μου! -πάρε μια βαθιά ανάσα και έλα να σε αγκαλιάσω! -σ'αγαπώ! Ναι, το κλάμα ενός παιδιού μας φέρνει ταραχή, αλλά ας μην ξεχνάμε οτι είναι ο τρόπος του να εκφράζει τη αδικία, το παράπονο, τον πόνο, τα συναισθήματά του... Όσο δύσκολο και αν μας είναι, οφείλουμε να κάνουμε υπομονή, γιατί μόνο έτσι θα ηρεμήσει η ψυχούλα του χωρίς τραύματα... Με την υπομονή και την αγάπη! #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου Αποκτήστε το βιβλίο μου "Ανορεκτικά Όν

Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει κάποιος γονιός? Αυτή η στιγμή δεν πρέπει να καθορίζεται από το βιολογικό μας ρολόι! Όχι! Με τίποτα! Ούτε πρέπει να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να ανανεώσουμε μια σχέση που περνάει κρίση... Οπωσδήποτε ΟΧΙ! Μία είναι η κατάλληλη στιγμή και είναι όταν βρίσκουμε αυτόν τον άνθρωπο, που πάνω του βλέπουμε τόσο όμορφα πράγματα, τα οποία θα θέλαμε να έχει το παιδί μας! Όταν βρίσκουμε τον άνθρωπο που θαυμάζουμε την ψυχή του, τα χαρίσματά του, τις αρετές του, τον τρόπο που λειτουργεί και συμπεριφέρεται! Για να μην πούμε αργότερα με νεύρα και θυμό " έγινες ίδιος ο πατέρας σου ή ίδια η μάνα σου... " Αλλά να πούμε με καμάρι " πόσο χαίρομαι που μοιάζεις στον πατέρας σου, στη μάνα σου! " Μόνο τότε θα έχουμε κάνει την σωστή επιλογή! Όταν μεγαλώνουμε παιδιά με έναν κακό σύντροφο, δεν φταίει μόνο ο κακός σύντροφος αλλά κι εμείς που δυστυχώς τον επιλέξαμε... Πρέπει να δίνουμε τεράστια βάση, τεράστια σημασία, για τον ποιον άνθρωπο θα ε

Πόσοι τυφλοί γύρω μας καταφέρνουν τόσα πράγματα... Πόσοι ανάπηροι είναι πιο δραστήριοι από εμάς... Πόσοι φτωχοί άνθρωποι φοράνε κάθε μέρα πλούσια χαμόγελα... Πόσοι ετοιμοθανάτοι κάνουν όσα όνειρα προλαβαίνουν χωρίς να το βάζουν κάτω... Οι άνθρωποι με βαθύ πόνο δεν θα στο πουν, δεν θα στο δείξουν! Ξορκίζουν το κακό με πίστη, ελπίδα και επιμονή! Δεν γκρινιάζουν για τα προβλήματά τους, αλλά αγωνίζονται καθημερινά, τίμια και περήφανα! Έχω θαυμάσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους και νιώθω τόσο μικρή μπροστά τους... Ας μην πούμε ξανά πως δεν έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε τα θηρία μας... Κάθε φορά που θα μας πιάνει αυτή η απελπισία, ας σκεφτόμαστε αυτούς τους ανθρώπους! Ναι, η ζωή δεν είναι εύκολη! Παλεύεται όμως ΜΟΝΟ με αισιοδοξία  <3 #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου Αποκτήστε το βιβλίο μου "Ανορεκτικά Όνειρα" στέλνοντας μου απλά ένα μήνυμα στη σελίδα μου στο Facebook!