Ανορεκτικά Όνειρα - Κίκκα Ουζουνίδου

Είναι και οι μόνοι... Είναι και εκείνοι που τα Χριστούγεννα αντί για ζωγραφισμένα χαμόγελα, έχουν περισσότερη θλίψη... Είναι και κάποιοι άλλοι, με βαθιές ρυτίδες στην καρδιά, που αυτές τις μέρες η ψυχή τους νιώθει γερασμένη... Είναι και αυτοί που πέρσι ευχήθηκαν αυτά που ούτε φέτος ήρθαν... Αυτούς τους ανθρώπους τους σκέφτομαι σε κάθε Xριστουγεννιάτικο δέντρο που βλέπω. Σε κάθε οικογενειακή θαλπωρή που συναντώ. Σε κάθε ατμόσφαιρα αγάπης και ζεστασιάς που νιώθω! Για αυτούς τους ανθρώπους δεν ξέρω ποια ευχή να κάνω και να πιάσει. Ποια λόγια να τους πω και να είναι λόγια παρηγοριάς... Θέλω μόνο να τους πω πως τους καταλαβαίνω.! Πως τους σκέφτομαι! Και πως τους στέλνω μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη αγάπη! Κάποτε ήμουν κι εγώ σε εκείνη την πλευρά... Πλέον όχι, γιατί η ζωή μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία... Την ίδια ευκαιρία θα προσευχηθώ να την έχεις κι εσύ που σήμερα είσαι ένα παραπάνω μόνος... Να ξέρεις σε σκέφτομαι πολύ και σε καταλαβαίνω... Μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις πως η ζωή κάποτε θα

Όταν ένα παιδί υποφέρει, δεν φταίνε μόνο οι γονείς του... Φταίμε και όλοι εμείς, που το μόνο που κάνουμε είναι να κρίνουμε, να συγκρίνουμε ζωές και να σχολιάζουμε! Φταίνε οι συγγενείς και οι γείτονες, που ενώ γνωρίζουν, τους κερδίζει η φράση " ποιος ανακατεύεται τώρα..." Φταίνε οι δάσκαλοι, που ενώ βλέπουν το σκοτάδι στην ψυχή ενός μαθητή, φοβούνται να πάρουν θέση... Γιατί το να πάρεις θέση σε κάτι τέτοιο, έχει ρίσκο που λίγοι τολμούν να πάρουν! Γιατί μπορεί όντως να "μπλέξεις" Έχω δει ανθρώπους να γνωρίζουν για παιδιά που υποφέρουν, μα όταν ρωτήθηκαν για εκείνα, υπερασπίστηκαν τους γονείς για χάρη της καλής γειτονίας... Πόσο μικροί ήμαστε... Πόσο δήθεν είμαστε... Πόσο την ησυχία μας θέλουμε τελικά... Κρίνουμε τους άλλους γονείς, αλλά αφήνουμε το παιδί τους στο σκοτάδι! Έτσι και στην δική μου περίπτωση... Βρέθηκαν τόσοι που έκριναν, τόσοι σωστότεροι από τους δικούς μου γονείς, αλλά κανείς δεν πήρε το ρίσκο να βοηθήσει! Και τότε ήμουν παιδί και νόμιζα πως για τα όσα

Άγχος... Πόσο άγχος Θεέ μου έχουμε όλοι μας! Η ζωή τρέχει με ρυθμό που μας λαχανιάζει και πανικοβλημένοι συνεχίζουμε και τρέχουμε και τρέχουμε και τρέχουμε... Μα δεν την φτάνουμε γιατί κάθε μέρα εκείνη γίνεται όλο και πιο γρήγορη! Κάθε μέρα ξυπνάει με πιο μεγάλες απαιτήσεις... Κι εκεί που λέμε πως τα καταφέραμε εκεί πάλι κάτι γίνεται και ο κύκλος αρχίζει ξανά από την αρχή. Ένας κύκλος δίχως τέλος! Πως φτιάξαμε έτσι τη ζωή μας; Πως ανεβάσαμε τόσο ψηλά τον πήχη και τις προσδοκίες μας; Τα θέλω και τα πρέπει μας... Πως εγκλωβιστήκαμε έτσι... Μας λαχανιάζει η ζωή κι εμείς συνεχίζουμε να την κυνηγάμε εξαντλημένοι... Αλλάζει τώρα αυτό; Μάλλον δύσκολα... Μάλλον πως όχι! Ένας άνθρωπος με άγχος μπορεί να χάσει πολύ εύκολα τις ισορροπίες του, να κάνει λάθη, να πει λόγια που θα πονέσουν, να κάνει πράγματα που δεν θα μπορεί να διορθώσει... Ένας άνθρωπος με άγχος είναι δυστυχισμένος γιατί δεν απολαμβάνει τις στιγμές και γίνεται θύμα του χρόνου που κυνηγάει... Ένας άνθρωπος με άγχος μπορεί να χάσει τ

Στη ζωή δεν κερδίζουμε πάντα... Δίνουμε πολλές μάχες που τελικά τις χάνουμε... Εξετάσεις που δεν περνάμε... Στόχους που δεν φτάνουμε... Βραβεία που δεν παίρνουμε... Λόγια που δεν ακούμε... Έρωτες που δεν ζούμε... Είναι σημαντικό να μπορούμε να διαχειριζόμαστε τις αποτυχίες μας. Και για να είναι ανώδυνο, θα πρέπει να το μαθαίνουμε από νωρίς... Για να μην σταθεί ποτέ ικανή μια αποτυχία να μας κόψει τα φτερά! Να μας βάλει φρένο και να μας κάνει να νιώσουμε λίγοι... Πίσω από κάθε αποτυχία υπάρχει πάντα και μια αιτία. Μόνο αν μπορέσουμε να την διαχειριστούμε, θα καταφέρουμε να καταλάβουμε το "γιατί"! ...και το "γιατί", θα είναι εκείνο που θα μας βοηθήσει να προσπαθήσουμε ξανά, περισσότερο έτοιμοι! Στα παιδιά μας, ας σταματήσουμε να θέλουμε να είναι πρώτα και να προσδοκούμε τις επιτυχίες τους... Η ζωή έχει τόσες αποτυχίες, που πρέπει να σε βρουν έτοιμο, για να μπορέσεις να τις αντιμετωπίσεις με υγεία!   Κίκκα Ουζουνίδου Ανορεκτικά Όνειρα Αποκτήστε το βιβλίο μου "Ανορ

Αχ, πάχυνες! Λες και δεν κατάλαβα οτι στένεψαν τα ρούχα πάνω μου... Αχ, έβγαλες ένα σπυράκι! Λες και δεν το είδα στον καθρέφτη με το που ξύπνησα... Αχ, έβαλες σιδεράκια? Λες και δεν με ενοχλούν όλη μέρα και όλη νύχτα... Τα μαλλιά δεν σου πάνε έτσι! Μα για να τα έκανα έτσι, θα μου άρεσαν... Αυτό το παντελόνι δεν σου ταιριάζει καθόλου! Μα για να το πήρα θα ένιωσα καλά όταν το φόρεσα... Κριτική, κριτική, κριτική... Χωρίς να σκεφτόμαστε σε πόσο δύσκολη θέση μπορεί να φέρνουμε τον διπλανό μας! Αλήθεια, τι κερδίζουμε από την κριτική; Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια αυτοπεποίθηση για να μπορούν να διαχειριστούν το κακό σχόλιο που κάνει ο καθένας μας... ...και γεμίζουν ντροπή, ...και μαζεύονται στο καβούκι τους, ...και απομονώνονται! Λατρεύω τόσο πολύ τους διακριτικούς ανθρώπους! Εκείνους που θα προσπαθήσουν να καλύψουν την ατέλειά σου με ένα σου προσόν! Εκείνους που θα δουν μια "κακή" αλλαγή πάνω σου και θα την προσπεράσουν ευγενικά! Εκείνους που θα σκεφτούν πως πίσω από μια &qu

" Ο φίλος μου ο Γιώργος " Σίγουρα κάποιοι με λένε τρελή όμως δεν πειράζει... Για μένα ο Γιώργος είναι φίλος μου κι ας τον κοροϊδεύουν, κι ας τον διώχνουν, κι ας τον σπρώχνουν σαν να είναι σκουπίδι... Εγώ στα μάτια του δεν βλέπω κάποιον που πρέπει να φοβάμαι! Βλέπω απλώς έναν ταλαιπωρημένο άνθρωπο, που προσπαθεί να κρύψει τους φόβους του πίνοντας... Κάθε φόβος και μια γουλιά...Κάθε πόνος και άλλη μια γουλιά... Δεν ντρέπομαι για τον Γιώργο κι ας φωνάζει! Ξέρει άλλωστε που φωνάζει... Κι ας κάνει τον τρελό...Εγώ ξέρω πως δεν είναι! Κάθε φορά που τυχαία τον συναντώ, μου κάνει την πιο παιδική και αγνή αγκαλιά που μου έχει κάνει ενήλικας... Το στόμα του λέει μόνο προσευχές για την τόση δα αξία που νιώθει πως του δίνω! Μου λέει θα παλέψει να νικήσει γιατί είναι η πρώτη φορά που κάποιος κοιτάζει στην ψυχή του! Που κάποιος του πετάει ένα ξεροκόμματο προσοχής και του είναι αρκετό... Κάθε φορά τον αποχαιρετώ σαν να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω, γιατί το βουνό που ανεβαίνει είναι

"Γίνε κάποιος που ενθαρρύνει τους άλλους! Ο κόσμος έχει ήδη πολλούς επικριτές " Χορτάσαμε από κριτική! Χορτάσαμε να μας λένε ποιες είναι οι ικανότητές μας και ποιες όχι! Χορτάσαμε να μας βάζουν όρια μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε! Χορτάσαμε να κάνουμε λάθη και να μας λένε "στα έλεγα εγώ"! Χορτάσαμε να μας κάνουν να νιώθουμε μικροί! Κι αν λέγαμε στον διπλανό μας ένα μπράβο για αυτά που μπορεί να καταφέρει; Κι αν τον σπρώχναμε να κάνει το βήμα που του λείπει; Κι αν του δίναμε το θάρρος να μην φοβάται να ονειρεύεται; Κι αν στα λάθη σταματούσαμε να κρίνουμε και απλώς συμβουλεύαμε με αγνή πρόθεση; Μήπως θα είμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι; Ας σταματήσουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους που είναι γεμάτοι από φοβίες και ας τους δώσουμε το θάρρος που τους λείπει! Ας σταματήσουμε να φρενάρουμε αυτούς που δεν τους γέννησε με προίκα η φύση και ας τους πούμε " μπορείς να τα καταφέρεις, προσπάθησε, ονειρέψου!" Ας σταματήσουμε να σχολιάζουμε τους εξαρτημένους ανθρώπους και