Ανορεκτικά Όνειρα - Κίκκα Ουζουνίδου

Μακάρι να γιόρταζαν όλα τα παιδάκια, σε κάθε γωνιά της γης! Να μην υπήρχε ούτε ένα που να του λείπει η γλυκιά μυρωδιά της οικογένειας... Να ήταν όλα χαρούμενα και οι γονείς μονιασμένοι! Κάθε σπιτάκι να είχε χαρά, αγάπη και ηρεμία! Να μην υπήρχαν παιδιά μεγαλωμένα σε φασαρίες, σε βία και φόβο... Δυστυχώς όμως είναι πολλά τα παιδάκια που σήμερα δεν μπορούν να γιορτάσουν... Που αντί για ζεστασιά, βιώνουν κακά διαζύγια, απόρριψη και ανασφάλεια... Πονάει η ψυχή μου για αυτά τα πλάσματα, που υποφέρουν από τα δικά μας λάθη και τις δικές μας κακές επιλογές... Που γεμίζουν με άσχημες παιδικές αναμνήσεις, οι οποίες θα μεταμορφωθούν σε ενήλικους εφιάλτες... Που μια ζωή θα παλεύουν να σπάσουν την αλυσίδα και να γεμίσουν τα πελώρια κενά τους... Ξέρω... Οι εποχές μας είναι τραγικά δύσκολες! Καθημερινά μεγάλα προβλήματα, πειρασμοί, γρήγοροι ρυθμοί που μας γεμίζουν άγχος και εκνευρισμό... Σχεδόν τα πάντα εναντίον μας... Και με όλα αυτά, είναι δύσκολο να κρατηθούν οι οικογένειες... Όμως πρέπε

Ζευγάρια που αγαπήθηκαν, γυρίζουν ο ένας την πλάτη στον άλλον... Οι ομοιότητες μετατρέπονται σε διαφορές και όσα έμοιαζαν εύκολα ξαφνικά γίνονται δύσκολα. Η αγάπη χάνει και την νίκη την παίρνει ο εγωισμός, γιατί κανένας μας εύκολα δεν κάνει πίσω... Κι αν ήμαστε οι δυο μας, μπορούμε να το αντέξουμε! Μπορούμε να σηκώσουμε το τίμημα της επιλογής μας! Αν είμαστε όμως τρεις ή τέσσερις ή πέντε; Αφάνταστα οδυνηρό για ένα παιδί να νιώθει στους γονείς του την απόσταση! Από τα παιδιά δεν κρύβεται κανείς, γιατί η ψυχή τους είναι καθαρή σαν το γάργαρο νερό και διαισθάνονται όλες τις αλήθειες! Εμείς νομίζουμε πως τους κρυβόμαστε! Κι έτσι γινόμαστε κομπάρσοι σε ένα κακοπαιγμένο θέατρο... Τα παιδιά νιώθουν πάντα την αλήθεια και είναι εκείνα που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος ενός χωρισμού... Πολλές φορές ένα διαζύγιο δεν μπορείς να το αποφύγεις, συμφωνώ! Όμως είναι και άλλες τόσες φορές, που τα πράγματα μπορούν να φτιάξουν αρκεί ένα και μόνο πράγμα! Να χαμηλώσουμε τον εγ

Φιλία! Το καταφύγιο για κάθε άνθρωπο, για κάθε παιδί... Να μοιραστεί, να δώσει, να πάρει, να σηκώσει, να σκύψει, να κλάψει, να γελάσει, να ακουμπήσει... Φιλία! Η άμυνα... στην αγριότητα της καθημερινότητας! Η δύναμη...όταν πέφτεις! Η ελπίδα...όταν γύρω σου όλα μαυρίζουν! Η ασφάλεια..όταν οι άλλοι σε προδίδουν! Το θάρρος...όταν φοβάσαι! Το γέλιο...όταν ξεδιψάσεις με κλάμα! Τίποτα δεν συγκρίνεται με τους παιδικούς φίλους! Τυχεροί όσοι τους έχουν ακόμα δίπλα τους! Γνώριμη μυρωδιά...αναμνήσεις...ένα με σένα! Δεν ήμουν από τους τυχερούς και δεν κράτησα παιδικούς φίλους... Άλλους τους έδιωξα και άλλοι έφυγαν... Πάντα υπάρχουν νέοι φίλοι, αλλά είναι μπάλωμα. Δεν είναι εκείνο το δικό σου, το ένα με σένα, που θα πέθαινε για σένα! Πάντα υπάρχει μια ανασφάλεια γύρω... Να μιλάμε στα παιδιά μας για την ιερή σχέση της φιλίας και να τα οδηγούμε στο να το κάνουν πράξη! Είναι σημαντικό κάθε παιδί να έχει δίπλα του και από έναν φίλο! Ακόμα και τα άσχημα, θα μπορεί να τα αντιμετωπί

" Θα σας πω ένα περιστατικό, δικό μου, πρόσφατο, γιατί είναι ωραίο οι άνθρωποι να μιλάνε ανοιχτά! Ο καθένας με την ιστορία του, έχει και κάτι να δώσει στον διπλανό του. Από μια παρηγοριά, μέχρι μια βοήθεια να ξυπνήσει από λάθη που δεν καταλαβαίνει... Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μου, θα καταλάβουν ακόμα περισσότερα... Ο πατέρας μου, μεγάλος πια, ζει τον τελευταίο καιρό σε ένα ζεστό και όμορφο γηροκομείο, μόλις λίγα μέτρα μακριά μας. Σε μια επίσκεψή μου λοιπόν, καθίσαμε να μοι ραστούμε λίγο χρόνο παρέα, βλέποντας τηλεόραση... Το ντοκιμαντέρ που παρακολουθούσαμε, είχε να κάνει με ένα παλικαράκι που έκανε μαγικά κόλπα με το ποδήλατό του! Έσκιζε στην κυριολεξία τον αέρα με τις ικανότητες του! Ο πατέρας μου, που τον κοιτούσε όλο θαυμασμό, μου λέει... " Α ρε να έχεις ένα τέτοιο παιδί να είσαι περήφανος! Να το κοιτάς όλη μέρα και να φουσκώνεις από περηφάνια! Να χαίρεσαι να το βλέπεις " Ακόμα δεν νιώθει περήφανος για μένα! Και ας έκανα την μετάβαση από τον

" Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, πάντα θα κυνηγάς ανθρώπους που ούτε αυτοί σε αγαπούν. - Μ.Hale " Πόση σοφία υπάρχει πίσω από αυτή τη φράση! Αν κοιτάξουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, θα καταλάβουμε την σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας... Αν έχουμε μέσα μας ενοχή, συνήθως επιλέγουμε κάποιον που μας φορτώνει με λάθη.. Αν έχουμε μέσα μας ανασφάλειες, συνήθως επιλέγουμε αυτόν που θα μας κάνει να νιώθουμε καθημερινά κατώτεροι... Αν έχουμε μέσα μας υπερβολική ανοχή, συνήθως επιλέγουμε κάποιον που μας εκμεταλλεύεται... Η κακή σχέση με το μέσα μας, μας οδηγεί υποσυνείδητα στο να κάνουμε συναισθηματικές εκπτώσεις! Μας κάνει να νομίζουμε πως μπορούμε ή αξίζουμε να υπομένουμε άσχημες καταστάσεις! Και ξαφνικά η ζωή μας γίνεται φυλακή από την οποία δύσκολα πια μπορούμε να αποδράσουμε... Αν όμως έχουμε αγάπη και αυτοσεβασμό, τότε συνήθως επιλέγουμε εκείνον τον άνθρωπο, που θα βγάλει στην επιφάνεια τα καλύτερά μας κομμάτια! Επιλέγουμε εκείνον που θα μας συμπληρώσει και θα

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο από το παιχνίδι! Αν οι άνθρωποι δεν σταματούσαμε να παίζουμε, θα υπήρχε λιγότερη κακία γύρω μας. Λιγότερη συννεφιά και μελαγχολία... Λιγότερος χώρος για καυγάδες και μίση... Το παιχνίδι ενώνει αντίθετους κόσμους! Δίνει ζωή, μοιράζει χαμόγελα, σου διατηρεί την αθωότητα, σε κάνει να αναπνέεις φρέσκο οξυγόνο! Μα σταματήσαμε οι άνθρωποι να παίζουμε, γιατί μας είπαν πως μεγαλώσαμε... Και γέμισε η ζωή μας με άγχος, γίναμε νευρικοί, απότομοι, θλιμμένοι και σπάνια ειλικρινά χαμογελαστοί... Και κάπως έτσι χάσαμε το νόημα και αφήσαμε τη ζωή να μετρά μέρες και όχι στιγμές... Οι πιο ευτυχισμένες μας αναμνήσεις, οι πιο ανάλαφρες από τα βάρη της καθημερινότητας, ήταν όταν παίζαμε! Σκεφτείτε τις στιγμές εκείνες και θα δείτε μόνο χαρά γύρω και μέσα σας! Εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω! Αρνούμαι να διώξω το παιδάκι που ζει μέσα μου! Και πάντα οι αγαπημένοι μου φίλοι θα είναι τα παιδιά! Γιατί αυτά συγχωρούν, δεν παρεξηγούν, χαρίζουν ζωντάνια και μας θυμίζουν,

Για κάθε παιδί που υποφέρει, δεν φταίνε μόνο οι γονείς του! Είναι εξίσου υπεύθυνοι οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, οι γείτονες, η κοινωνία ολόκληρη! Όλοι όσοι γνωρίζουν και σιωπούν! Και σιωπούν... για μην "μπλέξουν" για να μην "ανακατευτούν..." Όλοι γνωρίζουμε και από μία τέτοια περίπτωση, για την οποία δεν κάναμε τίποτα, για να μην ταράξουμε την καθημερινότητά μας ή από φόβο και δισταγμό ή απλώς απ ό αναβλητικότητα... Για κάθε παιδί που μεγαλώνει με ακατάλληλους γονείς, έχουμε χρέος να μην το αγνοούμε! Να μην το προσπερνάμε! Έχουμε χρέος να κάνουμε όλα όσα περνάνε από το χέρι μας, για να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Πρέπει να παρατηρούμε καλύτερα τα μοναχικά, τα ντροπαλά και τα επιθετικά παιδιά, γιατί συνήθως από πίσω τους βρίσκεται μια θλιμμένη ιστορία, για την οποία τα ίδια δεν μπορούν να κάνουν τίποτα... Και να θυμόμαστε πάντα... πως για κάθε παιδί που κλαίει με πόνο ψυχής, ακόμα και σιωπηλά, μας χρεώνεται η μέγιστη αποτυχία... #ΑνορεκτικάΌνειρ

Θέλω να αλλάξει ο κόσμος! Πόσο συχνά το λέμε και πόσο σπάνια κάνουμε κάτι για αυτό! Η γη μας γέμισε σκουπίδια, αλλά δεν ήταν η δική μου γόπα αυτή που λέρωσε! Οι κόρνες ενοχλούν τον κόσμο, όμως η δική μου ήταν απαραίτητη! Τα αδέσποτα πεινάνε, αλλά όχι επειδή εγώ προσπέρασα το αδύναμο ζώο! Αυτό το παιδί υποφέρει και κανείς δεν ενδιαφέρεται, αλλά κι εγώ τι θα μπορούσα να κάνω! Οι άνθρωποι ψηφίζουμε με συμφέροντα, αλλά και τι θα αλλάξει η δική μου ψήφος! Τα νοσοκομεία χρειάζονται αίμα, αλλά δεν είναι η δική μου φιάλη αυτή που λείπει! Παντού υπάρχει βία, αλλά εγώ τα νεύρα μου πρέπει να τα εκτονώσω! Ο γείτονάς μου είναι φτωχός, αλλά το δικό μου ευρώ δεν θα τον κάνει πλούσιο! Απαιτώ αξιοκρατία, αλλά εκλιπαρώ τον γνωστό μου να με βοηθήσει! Και κάπως έτσι δεν θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος μας... Γιατί η προσπάθεια είναι ατομική, όμως όλοι έχουμε άρνηση να την κάνουμε! Ο κόσμος αυτός θα αλλάξει... Όταν την γόπα μας την σβήσουμε στο τασάκι... Όταν νιώσουμε πως και η δική μας κόρνα θα ξ

Μαμά! Θέλω να μ'αγαπάς και να μου το δείχνεις! Να μην μου φωνάζεις! Να μην φωνάζεις ούτε με τον μπαμπά μου! Να μου δίνεις χρόνο να μαθαίνω ακόμα και τις φορές που δυσκολεύομαι! Να μην με κρίνεις για όσα δεν καταφέρνω με την πρώτη! Να μην με γεμίζεις με δικές σου φοβίες, γιατί μεγαλώνοντας θα κουβαλάω τις δικές μου, αλλά και τις δικές σου μαζί και θα είναι αφόρητο! Να μ' αγκαλιάζεις πιο συχνά για να μου φεύγουν οι ανασφάλειες! Να μου δίνεις θάρρος εκεί που φοβάμαι! Να μη με τιμωρείς αλλά να μου εξηγείς! Να μου λες πως είσαι περήφανη για μένα, ακόμα και αν δεν το πιστεύεις, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσω να γίνω καλύτερη! Μαμά! Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη γιατί όταν είσαι θλιμμένη νομίζω πως φταίω εγώ! Θέλω να μην μαλώνεις με τον μπαμπά, γιατί πάλι νομίζω πως φταίω εγώ! Να μου μαθαίνεις να μην φοβάμαι το σκοτάδι και όχι να μου κλείνεις τα φώτα για τιμωρία. Μαμά έχει δράκους στο σκοτάδι και όταν μεγαλώσω θα συνεχίσω να τους φοβάμαι... Να με ηρεμείς όταν χτυπάω και όχι να μου

Μπούλινγκ... Πάντα υπήρχε, απλώς πια του έδωσαν ταυτότητα... Ήταν τα παιδάκια εκείνα που είχαν στο σχολείο σκυμμένο το κεφάλι τους... Που στο διάλειμμα ήταν μόνα τους, χωρίς φίλους, παραγκωνισμένα... Τα παιδιά εκείνα που είχαν πάνω τους ντροπή, για τα φτωχά ίσως ρούχα τους ή για την αργή τους μάθηση... Τα ξεχώριζες από μακριά, γιατί η θλίψη τους ήταν τρομακτικά έντονη... Δεν υπάρχει κακό παιδί! Υπάρχει μόνο κακός ενήλικας! Τα παιδιά είναι ζυμαράκια και γίνονται όπως τα πλάσουμε. Μαθαίνουν αυτά που τα διδάσκουμε και νιώθουν κενό από αυτά που τα στερούμε... Αν δεν τα μάθουμε σεβασμό, πως θα τον δείξουν; Αν δεν τα δώσουμε αγάπη, πως θα αγαπήσουν; Αν δεν τα συμπεριφερθούμε με ηρεμία, πως θα μάθουν να έχουν κατανόηση; Δεν πρέπει να προσπερνάμε τα παιδιά που βιώνουν μπούλινγκ! Δεν πρέπει να προσπερνάμε όμως ούτε τα παιδιά που κάνουν μπούλινγκ! Γιατί και τα δύο είναι δυστυχισμένα πλάσματα και χρειάζονται εξίσου την προσοχή μας... Τα πρώτα για να πιστέψουν στον εαυτό τους και τα δεύτ

-Όταν όλα φαίνονται να είναι εναντίον σου, θυμήσου ότι το αεροπλάνο απογειώνεται κόντρα στον άνεμο – Henry Ford Ζούμε μία τέτοια περίοδο... Που όλα μοιάζουν εναντίον μας! Φόβος και ανασφάλεια όχι για το αύριο, αλλά για το σήμερα... Σε κάθε μαυρίλα έμαθα να κοιτάω την πλευρά με το περισσότερο φως. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει, το πείσμα μου με κάνει να μην σταματώ να το αναζητώ... Σε αυτήν την δύσκολη περίοδο, ας αναζητήσουμε όλοι μας τα θετικά της! Ας νοιαστεί ο ένας περισσότερο για τον άλλον! Ας χαρούμε με πράγματα πιο απλά! Ας απαλλαγούμε από το άγχος και το θόρυβο της καθημερινότητας! Ας διαβάσουμε ένα βιβλίο! Ας έρθουμε πιο κοντά με τα παιδιά μας! Είναι μια περίοδος που μπορούμε να τους δώσουμε χρήσιμες συμβουλές! Να παίξουμε μαζί τους, να μοιραστούμε περισσότερο χρόνο! Χρόνος που η καθημερινότητα τους τον αφαιρεί... Πάνω από όλα όμως, να τα μάθουμε πως δεν πρέπει να απελπίζονται και αυτό θα γίνει μόνο, αν παραμείνουμε εμείς αισιόδοξοι! #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου

Φόβος...  Ένα συναίσθημα που σε καθηλώνει, σε ακινητοποιεί, σου παγώνει την σκέψη και τελικά σε κάνει δειλό και μελαγχολικό...  Σε κρατάει στο ίδιο σημείο αγκυλωμένο, μη μπορώντας να κάνεις βήμα μπρος... Οι άνθρωποι με φόβο δεν ονειρεύονται, δεν προσπαθούν, δεν ελπίζουν, δεν αγωνίζονται! Απλώς αποδέχονται...  Τον κακό σύντροφο, το κακό αφεντικό, τον κακό γείτονα, το κακό γύρω τους ...  Να μαθαίνουμε τα παιδιά μας να έχουν θάρρος, γιατί είναι το καλύτερο εφόδιο που μπορούν να κρατούν στα χέρια τους!  Γιατί το θάρρος σε κάνει να διεκδικείς, να τολμάς, να ρισκάρεις, να μην εγκαταλείπεις και τελικά να ζεις ελεύθερος μακριά από κάθε φόβο!  #ΑνορεκτικάΌνειρα   #ΚίκκαΟυζουνίδου Αποκτήστε το βιβλίο μου "Ανορεκτικά Όνειρα" στέλνοντας μου απλά ένα μήνυμα στη σελίδα μου στο Facebook!

"Κανείς δεν τυφλώθηκε βλέποντας την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων" Όλοι έχουμε τα σκοτάδια μας... Τα τραύματά μας... Μικρά, μεγάλα, δεν έχει σημασία, γιατί τα συναισθήματα είναι πάντα ίδια... Πως να μετρήσεις άλλωστε τον πόνο, την μοναξιά, την απόρριψη, το τραύμα, την απογοήτευση... Καθημερινά γύρω μας άνθρωποι σκοτεινοί, δίχως χαμόγελο στα χείλη....Δυσαρεστημένοι με τη ζωή και με τα όσα δεν έχουν... Μια γκρίνια για όλα. Για το σήμερα, το χθες, το αύριο... Σπάνια θα βρούμε στον δρόμο μας άνθρωπο θετικό! Να το λέει η καρδιά του, να παλεύει, να πέφτει και με πείσμα να σηκώνεται δίχως παράπονο! Μήπως και αυτοί δεν έχουν τα ίδια προβλήματα; Μήπως και αυτοί δεν έχουν λόγο για να απελπίζονται; Ποιος τάχα κατάφερε στη ζωή όλα όσα ήθελε; Ποιος τάχα πήρε αγάπη από όλους όσους ήθελε, αφού πάντα υπάρχει κάποιος που μας πρόδωσε! Ποιος τάχα δεν έχει άσχημα να θυμάται, να πονάει... Ναι, η καθημερινότητά μας είναι συνήθως σκοτεινή αλλά ακόμα και τότε, πρέπει να ψάχνουμε την φωτεινή

" Κάθε παιδί γεννιέται από δύο γονείς αλλά το λυπηρό είναι πως μερικές φορές μόνο ο ένας κάνει όλες τις θυσίες..." Μια μάνα πρέπει να καθαρίζει, να μαγειρεύει, να ξενυχτάει, να διαβάζει, να δουλεύει, να ψυχαγωγεί τα παιδιά της, να αρρωσταίνει και να συνεχίζει, να είναι καλή μάνα και καλή σύζυγος... Και μέσα σε όλα αυτά έχει μάθει να ξεχνάει τον εαυτό της γιατί δεν προλαβαίνει! Πως να προλάβει; Και έτσι αυτή η καθημερινή πίεση γίνεται ηφαίστειο και να πως βγαίνουν μετά τα νεύρα, οι φωνές, το ξέσπασμα και καταλήγουν πολλές φορές τα πράγματα να γίνονται ακραία... Αν τις βοηθούσαν λίγο...Αν έπαιρναν λίγο από το φορτίο τους.. Αν φρόντιζαν να τις αφήνουν λίγο χρόνο δικό τους, να πάρουν μια ήρεμη ανάσα...Αν άκουγαν ένα μπράβο για αυτά που προσφέρουν κάθε μέρα ακούραστα... Αν ένιωθαν πως κάποιος είναι εκεί να τρέξει όταν χρειάζεται... Να τις χαϊδέψει με στοργή το βράδυ τα μαλλάκια και να τις δείξει εκτίμηση... Θα υπήρχαν λιγότερες κακές μάνες! Γιατί καμιά μάνα δεν θέλει να

<<Ένα παιδί προσπαθεί να περπατήσει και πέφτει κάτω 50 φορές. Ποτέ δεν λέει όμως αυτό δεν είναι για μένα!>> Νομίζουμε πως μόνο διδάσκουμε στα παιδιά, όμως είναι τόσες οι φορές που μαθαίνουμε από αυτά! Αρκεί να καθίσουμε σε μια γωνιά και να τα παρατηρήσουμε! Έχουν τόσα πολλά να μας πουν... Προσπαθούν να σηκωθούν στα πόδια τους και πέφτουν! Ξανά και ξανά... Και με το ίδιο πείσμα προσπαθούν από την  αρχή. Με την ίδια θέληση παλεύουν όλο και περισσότερο! Ποιο παιδάκι σηκώθηκε με την πρώτη; Κανένα! Όλοι μας σταθήκαμε στα πόδια μας με μεγάλη προσπάθεια γιατί μέσα μας είχαμε πίστη και σιγουριά πως θα τα καταφέρουμε! Και τα καταφέραμε! Και σηκωθήκαμε! Και περπατήσαμε! Και τρέξαμε! Και παίξαμε! Και μόλις μεγαλώσαμε, σταματήσαμε να προσπαθούμε με τον ίδιο ζήλο... Πείσαμε τον εαυτό μας πως τα εμπόδια μπροστά μας δεν ξεπερνιούνται και χάσαμε την πίστη μας...Τη σιγουριά μας! Και πέσαμε και γεμίσαμε δικαιολογίες πως δεν μπορούμε να σηκωθούμε ξανά! Τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε